Space Invaders: Diktatörlüğün Gölgesinde
Nona Fernández, kendi kuşağının önde gelen Latin Amerikalı yazarlarından biri. Oyunculuk ve senaryo yazarlığı da yapan Fernández, roman ve öyküleriyle unutulmaması gerekenleri hatırlatmayı görev edinmiş, Şili’nin tarihindeki karanlık sayfalara ayna tutmaya çalışan bir bellek direnişçisi.
Space Invaders, bir grup çocukluk arkadaşının anıları ile rüyalarına musallat olan Estrella González’in hikâyesini anlatıyor. Çocuklar, arkadaşları Estrella’nın varlığını hissediyor, sesini duyuyor, mektuplarını okuyor ve gizemli bir şekilde ortadan kaybolan bu kızı sık sık hatırlıyorlar. O yılların en yaygın video oyunlarından biri olan Space Invaders’ın eşliğinde, bir yandan kendileri de meçhul bir oyunun taşları, bir yapbozun parçaları gibi, Pinochet rejiminin karanlığında anıdan anıya, düşten düşe süzülüyorlar.
1980’li yıllarda Şili’de, diktatörlüğün gölgesinde büyüyen bir neslin hikâyesini anlatan bu roman, çocukluğun büyülü dünyası ile haber bültenlerine sıkışmış trajik hakikatleri harmanlayan, hatırlayanların unutturanlarla hesaplaştığı bir eser.
“Pırlanta gibi bir kitap… İnsanın cebine atıp tekrar tekrar okuması için birebir.” – Patti Smith
“Yaşadıkları berbat ülkeyi anlamaya çalışan Şilili çocukların nesli hakkında, karanlık ve oyunbaz bir roman.” – Alejandro Zambra
Çevirmen: Roza Hakmen
Karakambur
Başka insanlar da var. Bilmediğimiz için öteki ilan edemediğimiz, yakın, uzak, büyülü, karanlık ama gerçek insanlar. Herkesinki gibi değil elbet onların hikâyeleri. Yanı başımızda vuku bulan, bize değen, işittiğimiz, tekinsiz hikâyeler bunlar. Dünü şimdiyle, şimdiyi yarınla karan, akılla savaşan, kimi akla sığan ama kimi de akıldan taşan insanların hikâyeleri.
Ömer İzgeç, Karakambur’daki öykülerle yeni bir kapı açıp başka dünyalara davet ediyor okuru. Masalsı anlatımın, kadim söylencelerin elinden tutup, özenli bir dille zenginleştirerek yanımıza getiriyor. Karakambur, atmosferi ve karakterleriyle uzun süre akıldan çıkmayacak bir kitap.
“Işıklar ağaçları aydınlatıyor, dev birer böcek gibi ormanın üzerinde dolaşıyordu. Dizlerimi kendime çektim, kollarımla sardım. Islak kıyafetlerimden yere su damlıyordu. Elimi cebime soktum, ufak bir odun parçası çıkarıp emmeye başladım. O sırada ilerideki tepelerde bir ışık söndü, tekrar yandı. Sanki bana göz kırpmıştı. Bazen yıldızların yaptığı gibi. Doğruldum, nişan alıp elimdeki parçayı var gücümle helikopterlere fırlattım. Tepeler yine göz kırptı. Damdan indim, ayaklarımı yere sertçe vurarak koşmaya başladım. Işıklara doğru.
Pat pat pat…”
Bozadam
Değişen sadece insan değil. Korkular da değişiyor zamanla. Yakın ya da uzak herkes seziyor bu değişimi. Hepimiz koşarak uzaklaşmak istediğimiz şeylere dönüşüyoruz. Bir ev arıyoruz, bir eşik, yeni bir yurt, taze, sıcak bir el. Kaybetmenin bir tür yeniden bulma olduğunu öğreniyoruz yine de.
El yordamıyla anlıyoruz gerçeği. Sürekli kendimizle karşılaşarak, arayarak
ve deşerek.
Ömer İzgeç, Bozadam ile yepyeni ama ürkütücü bir dünyanın kapılarını açıyor bize. On iki yaşındaki Es’in hikâyesinde tanrı, inanç, kader, kabulleniş, umut ve aşk gibi konular üzerine düşünürken coğrafyamızda da tanık olduğumuz ayrımcılık, ikilik ve nefret tohumlarıyla yüzleşiyoruz. Roman, zaman ve mekân bilinmezliğiyle, anlattığı hikâyenin gizemli havasıyla okuru doğrudan içine alıyor.
“Unutulan geçmiş yerini tedirginliğe ve kaynağını hâkimiyet ülküsünden alan hiddete bırakmıştı. Var olmanın, farklılıkları yok etmekle mümkün olacağını düşünüyorlardı. Korkmuşlardı ve korku, ötekini yok etme dürtüsünü beraberinde getiriyordu.”
HaftaninFilmi.com’dan Filmler
Arşivden Seçkiler:
