FEVZİ KARAKOÇ
“KÖPRÜ” SERGİSİ
Karakoç’un resminde değişen, daha önceki işlerinde izleyiciyi öyküye çağıran figürün, bu rolü reddetme durumudur. Artık izleyiciyi resmin iç anlamı ile yüz yüze getirme durumudur. Bu resimlerde figür, kişilik işleri sunmakla görevlendirilmiş değildir. Bir insanoğlu sembolü olmayı üstlenmiş olan, bu motif figür yerel olmayı da çerçevesinin dışında bırakarak, zamana kök salıyor. Onun içindir ki, belki bu resimdeki çok sayıda figürün her birinde kendinize ait bir şeyler bulabilirsiniz.
Size kendinizi sunan ve sorgulama adımlarınızın önünü açan bir görsel hesaplaşma… Resmin kuruluş mantığında yatay ve dikeylerle parsellenen bir geometri hakim olmaya başlıyor, bu parseller içine tek tek yerleştirilen figürler, bir yalnızlaşma ve tek başına kalma sunuyor.
Aslında, her parsel içinde dik duran figür kendi tekilliğinin koruyucusu rolündedir, fakat gözün bu tekilliğin korunmasından daha çok, izole edilmişlik titreşimleri tarafından kuşatıldığını kabul etmek gerekiyor.
Bu açıdan izleyici figürler arası ilişki arayışına yönelir. Ortaklıklar arar ve bulabildiği ortaklık ise üstüne acımasızca bastırılan şey, yine yazgı benzerliğidir.
Resimde bunu bize sunan şeytual zeminindeki rengin sürekliliği ve figürün değişmez yalnızlığı ile kendini çerçevelemesidir. Aslında sınırlanmışlıktan doğan bu ortak yazgı, gözü tek figürden tual yüzeyine yayılmaya zorlarken, dramatik bir gerilimin doğmasına da neden oluyor.
Karakoç’un motifleşmiş figürleri ona bakmaya yeltenen gözü yüzeyi kavramaya zorlamakla kalmıyor, bir içe dönme ile yüz yüze kalan insanın, kendini sorgulamasına da kapılar açıyor.
Resimler:
HaftaninFilmi.com’dan Filmler
Arşivden Seçkiler:
